Janina Porazińska należy do najbardziej znanych polskich autorek baśni i wierszy dla dzieci. Urodziła się 29 września 1888 roku w Lublinie. Studiowała na Wydziale Przyrodniczym na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie.
Porazińska debiutowała jako piętnastolatka na łamach „Wędrowca”. Przez wiele lat współpracowała z pismami dla dzieci, m. in. z „Promykiem” i „Promyczkiem”. W 1917 roku założyła pismo „Płomyk”, a po jego zlikwidowaniu, w latach 1927 – 1939 była jedną z głównych redaktorek „Płomyczka” powstałego w miejsce „Płomyka”.
Przed wojną (lata 1922 – 1925) pracowała w Ministerstwie Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego. W czasie wojny prowadziła działalność oświatową i kulturalną.
Podobnie jak jej przyjaciółka, pisarka Maria Kownacka, rozmiłowana była w tematyce polskiego folkloru. W oparciu o niego tworzyła wiersze i baśnie. Elementy folkloru możemy odnaleźć niemal we wszystkich jej dziełach. Do najpopularniejszych należą: „Kichuś majstra Lepigliny”, „W Wojtusiowej izbie”, „Kopciuszek”, „Za górami… za lasami…”, „Psotki i śmieszki”, „Kto mi dał skrzydła”, „I w sto koni nie dogoni” oraz „Szewczyk Dratewka”.
Jest laureatką cenionego przez pisarzy Orderu Uśmiechu.
Oprócz twórczości pisarskiej zajmowała się tłumaczeniami literatury skandynawskiej, szczególnie szwedzkiej.
Janina Porazińska zmarła w 1971 roku w Warszawie. Została pochowana na Cmentarzu Powązkowskim.
Opracowała
Mariola Pryzwan
Wydział Informacyjno-Bibliograficzny